Zodra je terugkomt van vakantie heb je na twee dagen al het gevoel dat je weer volop terug bent in je dagelijkse werkzaamheden. Vrijdag terug, en maandagochtend om half tien alweer in de trein naar Utrecht voor een interessant interview met Monique Samuel. Het uitschrijven van een gesprek van anderhalf uur en het daarna terugbrengen tot een verslag van pakweg 1500 woorden neemt veel tijd in beslag. Schrappen is moeilijker dan schrijven. Toch heb ik tussendoor de tijd gehad en genomen om na te denken wat mijn plannen zijn. Wat wil ik nu eigenlijk met Het Zusje?
De cover voor mijn boek bijvoorbeeld. Ach, de foto is me dierbaar, nog steeds. Ik kijk er elke dag met weemoed naar. Hoe mijn vader liefdevol het handje van zijn kleine broertje vasthoudt…
Maar ik ben me gaan realiseren dat deze foto voor mij, als (klein)dochter, veel belangrijker is dan voor alle lezers die mijn boek straks gaan lezen. Voor mij – en pakweg 20 anderen – heeft deze specifieke foto iets bijzonders. Voor ieder ander is dit gewoon een mooi sfeerplaatje, dat net zo goed een mooie foto had kunnen zijn, die speciaal voor dit doel in scène is gezet. Dat mag ook gewoon een foto zijn waar een meisje op staat met daarnaast haar acht jaar oudere broer, die liefdevol een arm om haar heenslaat, om maar iets te noemen. Daar hoef je niet zo creatief voor te zijn om dat te bedenken.
Ik wil gewoon, dat mensen geraakt worden door de inhoud van mijn verhaal. Dat is veel belangrijker dan de cover. Een verhaal dat gaat over vastgeroeste familietradities. Hiërarchische verhoudingen binnen een familie. Macht of misschien juist ónmacht. Een leider moeten zijn, maar dat misschien niet willen. Een leider wíllen zijn, maar dat helaas niet kunnen. Maar het allerbelangrijkste is misschien wel het lijden van gezichtsverlies.
Vooralsnog houd ik het gewoon bij de foto van mijn vader, met zijn ouders, broertje en zusje. Want het blijft een mooie foto, toch?
