Soms heb je van die schijnbaar onbeduidende momenten die dan ineens zo’n onverwacht grote impact hebben, dat je aan niets anders meer denkt.
Dat overkwam mij afgelopen weekend, toen ik routinematig mijn mail bekeek. Het is – zeker rondom de publiciteit van ‘Het Zusje van Vroeger’ – niet vreemd, dat daar regelmatig mail tussen zit van onbekenden.
Ik opende niets vermoedend het bewuste mailtje en de éérste zin deed mij happen naar adem:
Als ik het goed heb gezien ken ik de personen die op de foto van je boek staan.
Hoe is het mogelijk dat er iemand is, die een foto herkent van mijn grootouders met hun gezin begin jaren dertig! Het eerste dat ik daarna deed, is kijken wie deze onbekende afzender was. Mevrouw H. Ik hield meteen van haar!
Ze vertelde in haar mail dat ze haar buurman van vroeger herkende en er volgde een uitgebreide woordenstroom van herinneringen aan haar jeugd in de tijd dat ze naast mijn grootouders woonde.
Ze herinnerde zich mijn nonna als een lieve vrouw die geen Nederlands sprak, maar ook dat zij Italiaanse liedjes voor haar zong: Ti tino, ti tona… Het zei me niets, maar het feit dat mijn nonna dat liedje pakweg vijfenzestig jaar geleden voor haar had gezongen, maakte haar in mijn beleving meteen al bijzonder.
Dit schijnbaar onbeduidende moment laat me niet los. Ik ben er vol van!
Inmiddels heb ik met mevrouw H. een afspraak gemaakt om uitgebreid met haar te praten over de jonge jaren van mijn vader en zijn familie. Ze herinnert zich gelukkig heel erg veel. Zo vertelde ze, dat mijn nonno ’s zomers in de tuin veel vertelde over zijn tijd in Italië. Ik was dan ook zeer verbaasd dat mevrouw H. zelfs wist uit welk dorpje mijn familie afkomstig was.
Ik kan niet wachten tot het zover is. Ik zal haar herinneringen als een spons in me opnemen en koesteren alsof het mijn eigen herinneringen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten