Wanneer je besluit om een boek te gaan schrijven en publiceren, kan dat het begin zijn van een lange weg met veel obstakels.
In mijn geval is het allemaal begonnen met het schrijven van een dagboek, nu anderhalf jaar geleden. Pas nadat ik – na aanmoedigingen van een vriendin – besloot om het te gaan herschrijven tot een verhalende autobiografie, ben ik gaan nadenken over een titel en een cover. In eerste instantie was deze titel voor eigen gebruik: een werktitel. De definitieve titel wordt immers pas in het eindstadium bepaald in overleg met de uitgever.
Datzelfde geldt voor de cover. Ik heb voor ‘Het Zusje van Vroeger’ gekozen voor een foto waarop mijn grootouders met mijn vader en zijn broertje en zusje staan afgebeeld. Een mooie foto die me zeer dierbaar is. Naarmate de tijd verstreek, groeide dat gevoel, temeer daar ik deze foto vanaf 16 september 2010 ging gebruiken op TenPages, Hyves, Facebook, Twitter én als illustratie in kranten en op diverse websites. Het werd een beetje ‘mijn handelsmerk’.
Tot nu toe…
Onlangs werd ik – tijdens mijn vakantie – tot mijn grote verbazing geconfronteerd met het feit dat mijn oudste broer Lino namens Radicio BV (een personal holding, zijn pensioen BV zonder activiteiten) de rechten voor deze afbeelding heeft gekocht, door de foto formeel te laten deponeren bij het Benelux Bureau voor de Intellectuele Eigendom als ‘zijn’ handelsmerk. Dit alles om te voorkomen dat ‘Het Zusje van Vroeger’ wordt uitgegeven met deze cover. Ik maak dan immers onrechtmatig gebruik van een handelsmerk waarvan hij dan eigenaar is.
Het zou jammer zijn wanneer ik afstand moet doen van deze dierbare foto, ‘mijn’ cover.
Jammer, maar niet rampzalig. Dankzij mijn zwager Erwin zijn er gelukkig nog veel meer mooie familiefoto’s beschikbaar.
Mijn vader Elio met zijn moeder, 1927
Giuditta, het jongste zusje van mijn vader, 1947
*diepe zucht*
BeantwoordenVerwijderenWaarom?
Het onvermogen om zich in iemand te verplaatsen is een gebrek wat helaas hier aan de orde is.
Valse schaamte veroorzaken nu een veel bloederige "oorlog" dan het gepolijste verhaal waarin niemand wordt beschadigt, slechts een blik in een bijzonder gezinsleven wordt geschonken opdat een ieder hiervan kan leren.
Toch zie ik het verzet als een compliment.
Kennelijk is de broer ervan overtuigd dat dit boek een bestseller gaat worden, waarom anders zoveel moeite en geld investeren in het blokkeren?
Waarom foto's opeisen?
Een boek wat volgens hem slecht is geschreven zou dan toch enkel maar verstoffen in een verlaten hoek van de bibliotheek?
Dank aan jouw broer die hiermee laat zien dat zelfs het publiceren van een waardig verhaal weer een nieuw verhaal met zich meebrengt.
Ik kijk uit naar jouw verwoording van de bizarre periode die jij hebt meegemaakt vanaf het verkopen van jouw eerste aandeel tot aan de publicatie van dit boek.
Vrijheid van meningsuiting staat in onze grondwet.
En de broer? Die wens ik veel plezier met het betalen van zijn rekeningen aan Onel of een andere organisatie. Wellicht dat ooit een acceptgiro hem zolang zal aanstaren dat zijn geweten ontwaakt....