Zwemmen met kunstjes

Valkuilen. Ik heb er zoveel, dat je het bijna een greppel kunt noemen.

Geduld, die had ik al eens genoemd. Maar er zijn er nog veel meer. In mijn enthousiasme ben ik nogal eens geneigd om vol overgave in het diepe te duiken, dat is er ook zo een. Daar is op zich niets mis mee, maar dan moet je wel zeker weten dat je goed kunt zwemmen.

Neem nou mijn glossy. Het begon met een grapje, en twee dagen daarna stond voor mij als een paal boven water, dat die glossy er zou komen. En die komt er ook! Maar met mijn duik in het diepe kwam ik er al snel achter dat één zwemdiploma niet genoeg is om die paal te halen, zonder af en toe eens flink kopje onder te gaan. Voor het maken van een mooie glossy zijn enthousiasme en creativiteit niet voldoende. Een art-director en een eindredacteur beschikken over kwaliteiten en kennis die ik niet beheers.

Al zou het hoestend en proestend zijn, al zou ik me af en toe verslikken, al zou ik af en toe moeten watertrappelen: Het Zusje zou er absoluut komen, daar twijfelde ik geen seconde aan. Ik kan namelijk wel zwemmen, maar niet met kunstjes.

En dan ineens dienen zich daar zomaar uit het niets drie reddingsboeien aan, die er samen voor zorgen dat ik niet kopje onder ga. Deze mannen kunnen kunstzwemmen. Zij weten precies hoe je de overkant zo glansrijk mogelijk haalt. Glossy-waardig, zeg maar.

Ze weten het zelf nog niet, maar stiekem noem ik ze al ‘mijn glossy-mannen’: Kym, Thijs en Anton.

Kym heet voluit Kym To. En Thijs attendeerde me er al op, dat er eigenlijk een ‘f’ achter moet. Kym is namelijk ‘Tof’.

Maar ja, dat zijn ze alle drie. Dus eigenlijk moet die ‘f’ er bij alle drie achter. Hoewel, dan komt Thijs er wel beroerd van af. Nee, Thijs krijgt een ‘k’.

Daarom mag iedereen het weten. Mijn glossy wordt fantastisch! Met dank aan:

Kym To’f’,

Thijs Verster’k’, en

Anton Cramer’f’.

Voor alle duidelijkheid, dat zijn de mannen van:

Buro1hoog en

DDDcommunicatie

  

Waarom heet ik niet gewoon Truus?

Het Handwoordenboek der Nederlandsche Synoniemen (1908) omschrijft ‘Geduld’ als volgt:

Geduld — lijdzaamheid. Eigenschappen, die ons het leed dat ons overkomt, stil doen dragen. Geduld heeft behalve de betekenis van lijdzaamheid  ook die van kalme, bedaarde volharding in het wachten op iets.

Bedaarde volharding in het wachten op iets. In mijn geval het wachten op de eerste redactie van ‘Het Zusje van Vroeger’.

Inmiddels heb ik als schrijver gemerkt, dat het schrijven me nog het gemakkelijkst afgaat van alles dat met het schrijven van een roman te maken heeft. Om maar wat te noemen: je boek promoten, netwerken en lobbyen, of interviews geven. Allemaal niet zo mijn ding, hoewel ik heb ontdekt dat ik intussen wél zo ver ben, dat ik ‘De Wereld Draait Door’ of ‘Pauw & Witteman’ niet meer schuw. Die kan ik inmiddels wel aan.

Nee, dan het wachten. Dat blijkt een veel groter struikelblok.

Je geduld verlies je immers het makkelijkst, wanneer je het niet bezit.

Dat heeft me ertoe gebracht op zoek te gaan naar oplossingen om mijn geduld te ontwikkelen, ondanks de paradoxale gedachte dat, hoe meer je ervan bezit, hoe meer je te verliezen hebt. Maar dat daargelaten.

Tot mijn verbazing las ik tijdens mijn zoektocht, dat geduldige mensen gezonder zijn, omdat ze meer rekening houden met de langetermijngevolgen van hun gedrag.

Niet voor niets speelt geduld een belangrijke rol in alle wereldreligies:

Geduld is de sleutel van het bestaan. Daarin wordt dan de vergelijking gelegd met het ontstaan van een kind, de groei van het gewas en de schepping van de aarde. En telkens weer komt het op hetzelfde neer. Geduld.

Het Arabisch heeft zelfs een jongensnaam die ‘geduldig’ betekent: Sabir.

Daarmee moest ik gelijk denken aan een interview met Louis van Gaal dat ik onlangs las. Hij vertelde daarin dat zijn vrouw erg geduldig was. Jaren geleden al, had hij gezegd dat hij op zijn 55^e zou stoppen met zijn werk als trainer. Inmiddels is hij bijna 60. In datzelfde interview gaf hij aan, dat hij na Bayern nog algemeen directeur van Ajax wilde worden. Zijn vrouw moest dus nog maar even geduld hebben.

Truus. Zo heet ze: Truus. Nu zou ik denken, dat Truus ‘geduldig’ betekent. Maar dat is niet zo. Truus betekent: De krachtige met de speer.

Toch zou ik willen, dat ik Truus heette.

Glossy ‘Het Zusje’

Met behulp van 132 aandeelhouders heeft Sandra Di Bortolo in drie maanden tijd de benodigde € 10.000 bij elkaar gekregen om het boek ‘Het Zusje van Vroeger’ uitgegeven te krijgen. Daarmee is zij ervan verzekerd dat haar debuutroman binnen afzienbare tijd door een gerenommeerd uitgever zal worden gepubliceerd.

De voorbereidingen voor het publiceren van ‘Het Zusje van Vroeger’ gaan natuurlijk gewoon door. Nadat het manuscript is beoordeeld door een redacteur van TenPages.com zal het worden aangeboden aan een passende uitgeverij.

Om het boek extra publiciteit te geven voorafgaand aan de presentatie is het idee ontstaan om een éénmalige glossy uit te geven onder de naam ‘Het Zusje’.

Schrijvers en/of adverteerders

Sandra Di Bortolo is op zoek naar (aankomend) schrijvers/columnisten of adverteerders om daarmee de uitgave van haar Glossy te realiseren. Door een kwart, een halve of hele pagina te ‘verkopen’ wordt het mogelijk de oplage zodanig te vergroten dat het ook voor deze schrijvers/adverteerders aantrekkelijker wordt. De prijzen variëren van € 15 voor een kwart pagina, € 25 voor een halve pagina tot € 40 voor een hele pagina. De lay-out en oplage worden in overleg met de deelnemers gerealiseerd.

Over de glossy ‘Het Zusje’

De glossy uitvoering is een A4-tijdschrift met een stevige, 135 grams ghooglanzende omslag, gedrukt op 70 grams glanzend papier. Het aantal pagina’s en de oplage zijn afhankelijk van het aantal en de behoefte van de deelnemende schrijvers en/of adverteerders. Momenteel wordt onder voorbehoud uitgegaan van 40 pagina’s met een oplage van 2.500 stuks.

Contactgegevens

W:  www.hetzusje.nl

E :  sandra@hetzusje_nl

Popcorn in mijn hoofd

Enig idee hoe dat voelt: een hoofd vol popcorn, wanneer je wilt gaan slapen? Nou, geloof me, je doet geen oog dicht. Het stuitert en knettert in je hoofd dat het een lieve lust is. En wanneer je denkt dat het uitgeraasd is, komt er – zoals altijd met popcorn – heel onverwacht nog een laatste PLOP achteraan. Weer klaarwakker.

Zo gaat dat bij mij nou altijd. Net als vorige maand met het idee om Serious Request te betrekken bij mijn TenPages-promotie. Zoiets ontstaat dan spontaan in mijn hoofd en dat gaat dan als een dolle stier door mijn hoofd rennen, met alle gevolgen van dien.

Deze keer ging het – zoals alles tegenwoordig – natuurlijk alweer over ‘Het Zusje van Vroeger’, zij het in een ander stadium.

Laat ik bij het begin beginnen.

Zomaar uit het niets maakte ik gisteren op Twitter een grapje over het feit dat het misschien wel tijd werd voor een eigen Glossy: Het Zusje.

Totdat ik gisteren wilde gaan slapen en dit grapje ineens andere vormen ging aannemen. De vorm van popcorn in dit geval.

Want stel nou, dat ik inderdaad voorafgaand aan de presentatie van mijn boek een dergelijke glossy laat maken…

Uiteraard komt daar dan een pagina in over TenPages en natuurlijk een pagina over mijn uitgever. Een artikel over ‘Het Zusje van Vroeger’ mag natuurlijk niet ontbreken en een interview met mij, dat spreekt voor zich. Maar ja, dan heb ik nog héél veel pagina’s over, of het wordt wel een erg dunne glossy.

Kijk, op dat moment komt dan die popcorn om de hoek kijken. De prijs van zo’n glossy is natuurlijk afhankelijk van het aantal pagina’s én de oplage. Maar wanneer er meerdere gegadigden zijn om die glossy te vullen – tegen een redelijke vergoeding uiteraard – dan wordt het misschien wel wat!

Ik had zo bedacht om de glossy als volgt te gaan verspreiden: Op de eerste plaats de landelijke en regionale pers, in mijn geval Zwolle en omstreken. Dan bedoel ik natuurlijk niet alleen de schrijvende pers, maar ook RTV-Oost en Pauw & Witteman, om maar wat te noemen. Daarnaast de boekhandels: die moeten namelijk geïnteresseerd raken in mijn boek én de andere aspirant schrijvers in mijn glossy, maar daar kom ik straks op. Leestafels in eetcafés, ziekenhuis, huisartsen, kappers, noem maar op. Hier kom ik overigens al op een punt dat de oplage wel steeds groter wordt, bedenk ik me al schrijvend.

Dan de inhoud. ook daarover heb ik mijn gedachten vannacht al uitgebreid laten gaan. Inmiddels is er een flink aantal beginnend schrijvers op TenPages die misschien best wel een stukje willen schrijven. Dat kan dan een column zijn, of een samenvatting van zijn/haar boek op TenPages. In plaats van drie of vijf aandelen kun je ook een donatie vragen voor een stukje in deze glossy. Maar dat kunnen evengoed ondernemers zijn, die willen adverteren in mijn glossy, of boekhandelaren. Het is nergens om, maar als je tegen vergoeding in het maandelijkse voetbalkrantje wilt adverteren, dan is een advertentie in een glossy natuurlijk een buitenkansje.

Welnu, dan komen we natuurlijk bij het zakelijke aspect. Zo’n glossy kost pakweg vijf euro per stuk, en dat moet wel ergens vandaan komen. Iedere deelnemer draagt daar een klein steentje aan bij, maar een plekje bemachtigen in deze eventuele glossy is voor iedereen binnen handbereik!

Een kwart pagina, naar eigen inzicht in te vullen, kost vijftien euro.

Een halve pagina gaat vijfentwintig euro kosten.

Wanneer je een hele pagina wilt vullen, kost dat veertig euro.

Op die manier wordt het misschien wel een hartstikke mooie, unieke glossy met een oplage die de schrijvers en adverteerders zelf bepalen aan de hand van het aantal deelnemers.

Als hier serieus belangstelling voor is, dan komt die glossy er echt, hoor. Ik weet dat zeker. En mijn Lief is er ook al bang voor, dat dat inderdaad gaat gebeuren. Die kent mij inmiddels. Zo gaat het namelijk altijd.

Het begint altijd met popcorn.

Mijn tweet van gisteren was een grapje, maar dit is géén grapje!

Mail me maar als je er wat voor voelt!

Mijn nonna zong Ti tino, ti tona

Soms heb je van die schijnbaar onbeduidende momenten die dan ineens zo’n onverwacht grote impact hebben, dat je aan niets anders meer denkt.

Dat overkwam mij afgelopen weekend, toen ik routinematig mijn mail bekeek. Het is – zeker rondom de publiciteit van ‘Het Zusje van Vroeger’ – niet vreemd, dat daar regelmatig mail tussen zit van onbekenden.

Ik opende niets vermoedend het bewuste mailtje en de éérste zin deed mij happen naar adem:

Als ik het goed heb gezien ken ik de personen die op de foto van je boek staan.

Hoe is het mogelijk dat er iemand is, die een foto herkent van mijn grootouders met hun gezin begin jaren dertig! Het eerste dat ik daarna deed, is kijken wie deze onbekende afzender was. Mevrouw H. Ik hield meteen van haar!

Ze vertelde in haar mail dat ze haar buurman van vroeger herkende en er volgde een uitgebreide woordenstroom van herinneringen aan haar jeugd in de tijd dat ze naast mijn grootouders woonde.

Ze herinnerde zich mijn nonna als een lieve vrouw die geen Nederlands sprak, maar ook dat zij Italiaanse liedjes voor haar zong: Ti tino, ti tona… Het zei me niets, maar het feit dat mijn nonna dat liedje pakweg vijfenzestig jaar geleden voor haar had gezongen, maakte haar in mijn beleving meteen al bijzonder.

Dit schijnbaar onbeduidende moment laat me niet los. Ik ben er vol van!

Inmiddels heb ik met mevrouw H. een afspraak gemaakt om uitgebreid met haar te praten over de jonge jaren van mijn vader en zijn familie. Ze herinnert zich gelukkig heel erg veel. Zo vertelde ze, dat mijn nonno ’s zomers in de tuin veel vertelde over zijn tijd in Italië. Ik was dan ook zeer verbaasd dat mevrouw H. zelfs wist uit welk dorpje mijn familie afkomstig was.

Ik kan niet wachten tot het zover is. Ik zal haar herinneringen als een spons in me opnemen en koesteren alsof het mijn eigen herinneringen zijn.

Ik word een BO-er!

Het is mij wat.

Het valt nog niet mee, om de status van BZ-er in te vullen. BN-er is natuurlijk nog véél lastiger. Daarom is oefenen in Zwolle misschien wel een mooi begin.

De eerste schok kwam drie weken geleden al, toen ik op straat werd aangesproken door een wildvreemde meneer die mij herkende van een foto in de regionale krant, De Stentor. Hij hoefde geen handtekening.

Diezelfde dag herkende mijn buurjongetje me ook. Nou kende hij me al, dat scheelt, maar toch. Hij vroeg wel heel bewonderend: “U stond gisteren in de krant hè?”

Dat doet wel iets met je. Om nou te zeggen dat je er kapsones van krijgt, gaat misschien wat ver, maar het streelt wel je ego.

Vanmorgen werd het menens!

Nadat ik er anderhalve week geleden in ben geslaagd om 2000 aandelen voor ‘Het Zusje van Vroeger’ te verkopen via TenPages.com, werd ik uitgenodigd voor een live radio-interview bij RTV-Oost. Voor degenen die dat gemist hebben, het is terug te beluisteren op http://goo.gl/5M7dH.

Had ik gedacht me rustig te kunnen voorbereiden door een tijdje als Bekende Zwollenaar door het leven te gaan, word je zomaar ineens een Bekende Overijsselse. Of heet dat een BO-er?

Interview met mijzelf

Hoe ben je op het idee gekomen om te gaan schrijven?

Toen mijn moeder is overleden, vijf jaar geleden, is er veel veranderd. Dat zal voor veel mensen herkenbaar zijn. Je bent dan niet alleen je laatste ouder kwijt, maar – in ons geval – ook het bindmiddel dat de familie al die jaren bij elkaar heeft gehouden. Er veranderde in mijn beleving veel in de verstandhouding tussen de achtergebleven broers en zussen. Iets waarover niet werd gesproken met elkaar. Omdat ik moeite had met die veranderde situatie, en er niemand was met wie ik daar over kon praten, ben ik begonnen met schrijven.

In eerste instantie als dagboek. Maar op aandringen van een goede vriendin ben ik het gaan herschrijven tot een boek, waarin het niet meer over mij ging, maar over Silvana. Met de komst van Silvana was ik overigens beter in staat om als buitenstaander, objectiever naar de situatie te kijken. Bovendien kreeg ik hierdoor de vrijheid om situaties toe te voegen, personages te veranderen en er naar hartenlust op los te fantaseren, wanneer daar aanleiding voor was binnen de context van het verhaal.

Hoe zijn de reacties?

Over het algemeen wordt er heel enthousiast en positief gereageerd, met name door onbekenden die delen van mijn manuscript hebben gelezen. Op de site van www.tenpages.com  en op mijn eigen site www.hetzusje.nl staan meerdere fragmenten, die erg veel lezers nieuwsgierig hebben gemaakt. Het feit dat er ruim 130 aandeelhouders bereid zijn geweest om ruim 2.000 aandelen te kopen, bevestigt wel, dat er vertrouwen is in het bestaansrecht van deze roman.

Is je boek autobiografisch?

Dat is een vraag die me tijdens de promotie en in interviews de afgelopen maanden vaak is gesteld. Die vraag heb ik altijd een beetje ontweken en daar nooit expliciet een uitspraak over gedaan. Door het al die tijd te omschrijven als autobiografisch proza heb ik dat enigszins in het midden gelaten, omdat ik mijn familie hier niet in wilde betrekken.

Inmiddels is er veel veranderd, ook met betrekking tot mijn familie.

Wanneer mijn boek wordt uitgegeven, ik hoop medio 2011, dan zal ik daar uitgebreid op terugkomen. De reacties van mijn broers, zus en zwager spelen daarbij een belangrijke rol. Die specifieke reacties bevestigen nu precies datgene dat ik in ‘Het Zusje van Vroeger’ heb geprobeerd te verwoorden. 

Ben je al bezig met een volgend boek?

Op dit moment gaat er veel tijd en energie naar het uitgeven van ‘Het Zusje van Vroeger’, maar de inhoud van mijn volgende boek staat in grote lijnen al vast.

In ‘Het Zusje van Vroeger’ wordt zijdelings gesproken over Joost, de overleden man van zus Carmen. Mijn volgende roman is volledig gewijd aan Joost.