Langzaam maar zeker komt Het Zusje van Vroeger steeds dichter bij haar einddoel. Inmiddels is er interesse van een van de grote uitgevers die bovenaan mijn lijstje stonden.
Hun eerste reactie was heel lovend. De redacteur in kwestie zag echter nog veel meer mogelijkheden voor Het Zusje, wanneer zij het mochten publiceren als narratieve non-fictie. Zij had het manuscript objectief bekeken als redacteur van de afdeling fictie en bleek niet op de hoogte van het feit dat ik mijn manuscript zelf altijd heb omschreven als autobiografisch proza. Verschillende omschrijving met dezelfde betekenis: gebaseerd op mijn waargebeurde verhaal.
In het begin heb ik geprobeerd om een beetje in het midden te laten wat wél en wat niet ‘waar gebeurd’ is. Wanneer daar in een interview naar werd gevraagd, gaf ik daar nooit een duidelijk antwoord op. Ik heb steeds geprobeerd om Silvana niet met mijzelf te vereenzelvigen, omdat ik niet wilde dat daarmee de vergelijking met mijn familie werd getrokken. Als diezelfde vraag me nu opnieuw wordt gesteld, geef ik daar een heel ander antwoord op. Inmiddels kan ik er meer afstand van nemen en er gemakkelijker over praten. Nu vind ik het niet lastig meer om dieper in te gaan op de inhoud van mijn boek. Ook niet, wanneer het dichter bij mijzelf komt. Ook niet wanneer wordt opgemerkt dat Silvana en ik in veel opzichten sterk op elkaar lijken. Ook niet wanneer mensen de familie Scaglione vergelijken met de familie Di Bortolo.
Het schrijven van Het Zusje is een proces geweest waarin ik veel heb geleerd. Niet alleen over mezelf, maar ook over mijn omgeving. Het verschijnen van mijn boek én de reacties van mijn familie hebben ertoe bijgedragen dat ik nu anders omga met ‘lastige’ vragen.
Ik heb een hoge prijs betaald. Maar ook dat heb ik een plek gegeven: als nawoord in mijn boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten