Wie kent er niet een bijzonder verhaal over de verdeling
van een erfenis? Ik denk dat iedereen – hetzij persoonlijk, hetzij via via –
wel eens een schrijnende ervaring heeft gehoord of meegemaakt tijdens of na de
verdeling van de nalatenschap van een dierbare. Wanneer het bijvoorbeeld gaat om een verzameling familiefoto’s, of om een kast die nu nog bij een aangetrouwde tante staat, maar die wél van opa en oma is geweest…
Zo ken ik een verhaal over een tafeltje en twee bijpassende
Biedermeier stoeltjes. Niet eens kostbaar, maar wel met veel emotionele waarde.
De zittingen van de stoeltjes waren lang geleden nog door moeder zelf geborduurd:
roze rozen. Zeventien per zitting. Ze deed vier uur over één roosje…
Toen de erfenis verdeeld werd, had eigenlijk niemand
interesse in deze meubeltjes, behalve de jongste dochter. Er was dan ook geen
enkele discussie over het feit wie dit tafeltje en deze beide stoeltjes zou
erven. Omdat de dochter in kwestie op het punt stond te verhuizen, bood haar
oudste broer aan, om het zolang bij hem thuis neer te zetten. Wanneer ze er dan
een plekje voor had in haar ‘nieuwe’ huis, zou ze het komen halen. Zo werd dat
destijds afgesproken.
Nu was het helaas zo, dat de verstandhouding tussen de
jongste zus en de oudste broer na verloop van tijd een flinke deuk had opgelopen.
Ze waren niet meer ‘on speaking terms’, zoals dat heet. In een poging om toch
haar meubeltjes terug te krijgen, stuurde het jongste zusje onlangs een mailtje
naar haar oudste broer. Zowel naar zijn privé-adres als naar zijn zakelijke
mailadres. Helaas. Via zijn privé-adres kreeg ze als antwoord dat haar bericht naar de prullenbak was verplaatst. En via zijn zakelijke mailadres kreeg ze
helemaal geen reactie.
Toch triest, zo’n verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten