Kent u dat? U maakt een georganiseerde groepsreis of een busreisje naar Düsseldorf waarbij u dan op slinkse wijze met de hele groep wordt mee geloodst naar een zaaltje of achteraf gelegen fabriekje.
Iets dergelijks overkwam mij, toen ik een rondreis maakte door Marokko.
Die middag stonden de souks van Marrakech op het programma. Souks zijn werkelijk een genot voor alle zintuigen. Een doolhof van smalle straatjes met duizenden exotische winkeltjes. Zonder lokale gids verdwaal je daar zonder enige twijfel. Aziz, onze gids, hoefde er weinig moeite voor te doen, om zijn kudde bijeen te houden. Niemand zou hem uit het oog verliezen. Uiteraard kreeg hij van de reisorganisatie een vaste vergoeding voor zijn verleende diensten. En ook ons gezelschap zou hem na afloop een fooi toestoppen, afhankelijk van zijn bewezen charme en enthousiasme.
Wanneer bovenstaande beschrijving u bekend voorkomt, dan zal het voor u geen verrassing zijn, wanneer ik u vertel dat een gids nog een derde bron van inkomsten heeft. De lokale fabriekjes die hij tijdens zijn rondleiding met de groep bezoekt zullen hem naar rato belonen, wanneer zijn groep zich ontpopt als royale, kooplustige toeristen.
In dit geval brachten wij een bezoekje aan een herborist, halverwege de souks. Vluchten was niet meer mogelijk, ik zou onherroepelijk verdwalen. Een verkoopdemonstratie van wonderkruiden, magische oliën en toverzalfjes was onvermijdelijk. Na het bestijgen van een paar smalle trapjes stonden we oog in oog met de kruidendokter in hoogsteigen persoon.
Noem een kwaal, en hij had er wel wat voor. In onze groep bevond zich een dame, die inderdaad – heel herkenbaar – ook wel eens last had van een droge huid. Het middel werkte overigens ook heel goed tegen eelt. Ze liet zich dan ook graag, ter demonstratie, de voeten masseren. Dat kostte haar overigens wél 20 dirham. Per voet, zo bleek later bij het afrekenen.
Wallen onder de ogen? Oók zo herkenbaar. De vriendin van de mevrouw met het eelt had daar immers ook last van.
Stress? Ook zo’n goeie. Wie heeft dat niet af en toe. Ook als het gaat om stress vindt de kruidendokter veel bijval.
Behalve schimmels, daar zijn geen liefhebbers voor. Ik dring nog aan bij mijn buurman, maar nee, geen schimmellijders in onze groep.
Een gevoel van schaamte blijkt voor veel reisgenoten volledig weg te vallen, wanneer we zo intiem onze lichamelijke ongemakken met elkaar delen. Het merendeel van de groep laat zich – onder luid enthousiasme van de overige groepsleden - zonder enige gêne met half ontbloot bovenlijf masseren. De foto’s kan ik u helaas om privacyredenen niet laten zien. Maar u moet me geloven, wanneer ik u zeg dat ik die middag heb genoten. Ik heb me niet laten masseren, daarvoor had ik geen tijd. Ik werd volledig in beslag genomen door mijn camera die alles tot in detail vastlegde.
Na afloop rinkelt de kassa van de kruidendokter uiteraard. Maar niet dankzij mij. Ik heb geen last van een droge huid of wallen.
En ook niet van schimmels…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten